دهه‌هشتادی‌ها را تمام‌رخ ببینیم – اخبار ما

به گزارش اخبار ما ، روزنامه “فرهیختگان” در ادامه نوشت: “ما در مورد نوجوان صحبت می کنیم.” گروه های سنی که به نظر می رسد به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته اند و در هر دوره و به بهانه از آنها کاسته می شود. یکی از این مظاهر عدم توجه رسانه ای به ویژه رسانه ملی است. احتمالاً مدیران رسانه ملی خیلی سریع واکنش نشان می دهند و سینه خود را نگه می دارند و می گویند ما علی رغم هزینه های زیاد ، شبکه امید را در سال 1996 افتتاح کردیم و البته کافی است به شبکه امید در میان مهمترین شبکه های معروف تلویزیونی نگاه کنیم تا بدانیم که مخاطب مهم نیست. طبق آمار تلویزیون ، شبکه های سه سیما ، یک سیما ، خبر ، معاون سیاسی ، آی فیلم ، معاون وزیر امور خارجه و دو سیما بیشترین بیننده را داشته اند و از امید نمی توان نامی را تا رتبه شانزدهم مشاهده کرد که متعلق به افق است. اکنون میلیون ها نفر از افراد دهه هشتاد را با تعداد بینندگان شبکه امید مقایسه کنید.

در سال 1997 بود ، مهدی سالم ، مدیر شبکه امید به اخبار ما گفت: “… این شبکه 65٪ از کشور را در سراسر کشور پوشش می دهد. با توجه به این سطح دسترسی ، تخمین مخاطبان شبکه ما حدود 5٪ است که باشد ، با توجه به جغرافیای مناطق و شیوه زندگی اقشار مختلف ، با اندکی شیب افزایش یابد. “طی دو سال آینده ، ما اطمینان داریم که وضعیت تغییر خواهد کرد به طوری که نوجوانان بیشتر در سن مناسب سن شرکت می کنند برنامه ها.”

اکنون بیش از دو سال از حرفه مدیر شبکه امید می گذرد و تخمین تعداد مخاطبان این شبکه آسان است. برای دانستن جایگاه شبکه امید از نظر مدیر رادیو تلویزیون ، به برنامه های مهم و حتی به طراحی صفحه و کیفیت تصاویر آن توجه کنید. آیا واقعاً پخش برنامه های پرطرفدار دهه های 60 و 70 برای دهه 80 نیاز به طراحی ، تصویب و مدیریت دارد؟ توجه بیش از حد به کودکان ، جوانان و بزرگسالان و ناهماهنگی در سیاست های فرهنگی و رسانه ای این سه گروه سنی عواقبی دارد که سالها شاهد آن بوده ایم.

نگاهی به برنامه تلویزیونی دهه اخیر نشان می دهد که نوجوانان در اولویت نیستند و این یک اشتباه نابخشودنی است. از طرف دیگر ، کمبود نیروهای متخصص و متخصص برنامه ریزی برای نوجوانان ، یک شکاف بزرگ دیگر است. اگر برنامه هایی مانند “اکسیژن” و “نمایه” در دهه 70 برجسته و دیده می شدند ، به دلیل شجاعت و اعتماد مدیران سازمان و شبکه در آن زمان بود. همین جسارت نوجوانان را بر آن داشته است تا برای یک مقصد تکرار شونده به نام “نمایه” برنامه ریزی کنند.

آیا دیگر جسارت در بین مدیران وجود ندارد یا خلاقیت حلقه برنامه ریزی را از دست می دهد؟ آیا حضور و اجتناب از خطرات و همچنین سپردن کار به سازندگانی که در کار دیگری تخصص دارند و برای برقراری ارتباط وارد این حوزه می شوند ، دلیل این وضعیت فعلی برنامه های نوجوانان نیست؟ درک این مسئله دشوار است که نوجوانان در جامعه ما دیگر حوصله شنیدن مونولوگ ها و خطوط طولانی را ندارند و می خواهند صحبت کنند. وقتی نوجوانان دهه پنجاه و شصت ساله و با توجه به نیازهای جامعه و تربیت خانوادگی ترجیح می دهند شنونده باشند و آنقدر به جعبه جادو اعتماد کنند که حتی نحوه نشستن با سخنرانی های مجری را تعیین کنند ، نوجوانان دهه هشتاد فضای استودیویی را دوست دارند و مجریان به تنهایی بنشینند. آنها با دستیابی به انواع تلفن ها و تبلت ها و همچنین افزایش توانایی های فردی و گروهی ، کنترل بیشتری بر موضوعات روزمره و قدرت تحلیلی بالایی دارند. دهه 1980 از طریق فضای مجازی یا بازی ها و حتی استقلال مالی برای خود درآمد کسب کرد. حضور بیش از هفت میلیون بازیکن در دهه 1980 تعداد قابل توجهی است. آنها رقابت می کنند ، پول در می آورند ، قلبشان شکسته است و چرا در چنین شرایطی باید جلوی تلویزیون و شبکه بنشینند و به آنها توصیه کنند مسواک بزنند و دروغ نگویند و نگرانی های خود را تا حدی که کفش می خرند کاهش دهند. شلوار

«امید» که برنامه ای ندارد

به نظر می رسید منافع ایجاد شبکه امید مدیران تلویزیون را در پشت آن پنهان می کند. بدیهی است که اکنون آزادی در حال برنامه ریزی برای نوجوانان نیست. سال گذشته مهدی سالم ، مدیر شبکه امید گفت: “ما بیش از 180،000 دقیقه در شبکه امید برنامه نویسی کرده ایم. این میزان برای هیچ یک از تولیدکنندگان دیگر در کشور برای نوجوانان قابل مقایسه نیست.” ما این مطالب را در فضای مجازی منتشر می کنیم با اقدامات انجام شده “.” “در زمینه بازی های رایانه ای و سرگرمی های دیجیتال ، ما اقداماتی انجام داده ایم ، البته با فعالیت های یک مرکز بازی های رایانه ای یا مکان های دیگر مانند سراج ، سازمان های غیردولتی و موسسات دانش بنیان و شرکت های فعال در این زمینه. ، در این زمینه و در مجموعه “هنر دیجیتال در حال رشد است.”

این آمار یکی از آفات مدیران فرهنگی و هنری است. به جای اعتماد به مقدار برنامه های تولیدی ، که به جای آن نیز مهم است ، اولویت باید تعداد مخاطبان باشد. این احتمال که شبکه به یک مرکز بزرگ فرهنگی تقلیل یابد و شما از یک برنامه 10000 متنی راضی باشید ، چقدر است؟ آنچه در شرایط فعلی با آن روبرو هستیم عدم توجه و برنامه ریزی مناسب نسبت به بزرگسالان است. این را نه تنها در تلویزیون امید بلکه در سایر برنامه های تلویزیونی نیز می بینیم. یک نمای بالا به پایین نمی تواند نوجوانی را که با تلفن یا رایانه لوحی خود رابطه نزدیک دارد به تلویزیون جذب کند. اهداف اصرار در ایجاد برنامه ای مانند Profile ، بدون کوچکترین خلاقیت در فرم و محتوا چیست؟ آیا استفاده از عروسک های گمنام یا اتکا زیاد به بداهه پردازی و شوخی در برنامه ها برای جذب مخاطب ، توجیه فرهنگی دارد؟

نکته دیگری که در برنامه نویسی برای نوجوانان نادیده گرفته می شود ، نادیده گرفتن نقش رفتار مثال زدنی برای آنها است. وقتی الگوها خیلی بزرگ باشند یا خیلی کوچک ، نوجوان به الگوهای خودش می رود. الگوهایی که می توانند از دل یک بازی یا از یک بازی فوتبال یا یک فیلم بیرون بیایند ، بهترین الگوها هستند. استفاده از الگوهای منفی در جامعه یا کارهای هنری مبتذل و فیلم های ویروسی در فضای مجازی در آن سوی سکه است.

ما چه میخواهیم؟

راستش را بخواهید ، ما با نوجوانی دهه نود روبرو خواهیم شد. هنوز زمان و امید برای بهبود روند برنامه ریزی برای کودکان و نوجوانان وجود دارد. ایجاد برنامه هایی که باعث تقویت اعتماد به نفس ، عزت فردی و جمعی ، بینش عمیق و دقیق شود ، به جای تکرار طوطی ها ، ایجاد احساس شجاعت و … بخشی از یک برنامه جامع برای کودکان و نوجوانان است.

ایجاد گفتگوی برنامه های گرا و چالش برانگیز با جوانان بدون تعیین هدف مشخص و امکان گفتگو بدون قصد و هدف اقناع آنها ، یکی دیگر از نیازهای نوجوانان در این دهه است. آنها صحبت می کنند و به طور تصادفی باور دارند که آنچه می گویند درست است و بزرگسالان می توانند اشتباه کنند. آنها خواهان گفتگو ، گفتگو بدون پایان مشخص و از پیش تعیین شده هستند. آنها کمی اعتماد می خواهند و پر از ایده های پویا و خلاق بدون اعتماد به بزرگسالان هستند. ساختن برخی برنامه ها برای نوجوانانی که یکبار امتحان نمی کنند چه اشکالی دارد؟ آیا رسانه ملی از حضور مجریان نوجوان که قدر نویسنده و طراح نوجوان را نمی دانند ، رنج برده است؟

درک تفاوت های دهه 1980 و دوره های قبلی و بعدی آنها بسیار مهم است. یک کارگردان و نویسنده که بیش از 30 سال در تلویزیون بوده چطور از این گروه سنی اطلاع دارد؟ سیاستگذاری برای این گروه سنی توسط افرادی که میانگین سنی آنها بیش از 50 سال است نمی تواند مشکلات فعلی را حل کند. درهای اتاقهای سیاست باید به روی نوجوانان و جوانان باز باشد. آنها باید در مورد برنامه های خود تصمیم بگیرند. جنسیت ، اقتصاد ، ازدواج ، میهن پرستی ، سواد رسانه ای و اعتماد به دولت و رسانه ملی باید از اولویت های برنامه سازان نوجوان باشد. بسیاری از مشکلاتی که شما را در دوره نوجوانی یا بزرگسالی آزار می دهد می تواند در دوره بلوغ باشد. استفاده از هنرها و اشکال مختلف و به خطر انداختن مواردی است که می تواند برنامه های نوجوانان را از ورطه ای که در آن قرار دارند نجات دهد. نوجوانان باید به گونه ای متنوع به آنها نگاه کنند.

انتهای پیام